TABLO

-

Bir gün Avrupa'nın ünlü sanat merkezi kentlerinden birinde gezen çocuğun biri bir vitrinde çok hoş bir tablo görür. Tablo belli ki oldukça pahalıdır. Çocuk bu tabloyu bir sonraki sene abisinin doğum gününe almayı ister ve bir iş bulup kıt kanaat geçinerek biriktirdiği tüm para ile o mağazaya gider. Şanslıdır tablo hala satılmamıştır .İçeri girer ve tabloyu bir süre yakından izledikten sonra resmi yapan sanatçıyı bulur ve
-" Abim'in doğum günü için bu resmi satın almak istiyorum. Tüm paramda bu kadar" der.
Ressam bir süre düşündükten sonra resmi paketler ve resmi satar. Çocuk paketini alır ve teşekkür ederek çıkar. Mağazada adamın arkadaşlarıda vardır ve şaşkın şaşkın sorarlar. -Sen ne yaptın o resmin değeri milyonlar ederdi. Neden bu kadar cüzi bir rakama sattın? Adam cevap verir: -Evet ben bu resme milyonlarını verecek bir sürü insan bulabilirdim. Ancak tüm servetini bu resme verecek kaç kişi bulabilirdim.

Yorumlar

NeS dedi ki…
tek kelimeyle harikaaa...
19 Ocak 2009 15:32
Adsız dedi ki…
gerçekten çok güzeldi...paranın miktarı değil önemli olan verilen değer herşeye değer...teşekkürler
19 Ocak 2009 20:54
NEŞELİ MUTFAK dedi ki…
süper bir hikaye yazmışsınız şimdi bana başımdan geçen bir olayı hatırlattı.HARRAN ovasının ortasında bir köyde öğretmenlik yaptığım yıllarda öğrencilerimden birine sordum beni ne kadar seviyorsun diye? cevap onun için sonu olmayan bir şeydi.nedir biliyor musunuz.?öğretmenim ben sizi harran ovası kadar seviyorum.hayatında gördüğü sonu olmayan tek şeydi ova.çocuklar her biri farklı dünya
20 Ocak 2009 00:31
Bal küpü dedi ki…
Çocuklardan başkası da herhalde bir şeye bütün malını vermez. Biz faha fazla hesap yapıyoruz ve aklımızla hareket ediyoruz. Onlar daha çok kalplerinin sesine kulak veriyorlar. Ama tabii olması gereken denge. Denge, illa denge.
20 Ocak 2009 00:53
VİRGO dedi ki…
gerçekten sayın eylül bahçesinin dediği gibi önemli olan miktar değil eğer aynı zamanda neşeli günlerin öğrencisi gibi tamamen sevmek ve bu sevgiyi vermek balküpü arkadaşımızında dediği gibi kalbten vermek cocukların en güzel değerleri KEŞKE ÇOCUK OLABİLSEK....
20 Ocak 2009 09:19
RoNaLDiNHo dedi ki…
çok harika... Çocuk kalmayı hala istiyorum
20 Ocak 2009 09:38
Paşa dedi ki…
çok güzel bir hikayeymiş sevdiğine herşeyini verebilmek...
20 Ocak 2009 16:18
TAZE NANE dedi ki…
Çok harika ya.
Zevkle okudum.
22 Ocak 2009 15:23
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

CUMA SOHBETLERİ 13 DOST

-
Resim
Dost !. Genç adamın biri, Dermiş babasına her gün; 'Benim de dostlarım var, sendeki dost gibi' Baba, itiraz eder, Olmaz öyle çok dost, hakikisi Belki bir, belki iki, Fazlasını bulamazsın gerçek, hakiki... Devam eder durur konuşma. Aralarında başlar bir tartışma, Karar verirler bir sınava, Dostun hakikisini anlamaya... Bir akşam bir koyun keserler, Ve koyarlar çuvala. Baba der ki oğluna, 'Hadi al bu çuvalı, şimdi götür dostuna'. Çuvaldan kanlar damlamakta, Sanki öldürmüşler de bir adamı, Koymuşlar çuvala, Dıştan böyle sanılmakta. Delikanlı sırtlar çuvalı, Gider en iyi bildiği dostuna, çalar kapıyı. O dost, bakar ki bir çuvala hem de kanlı, Kapar hızla kapıyı delikanlının suratına, Almaz içeri arkadaşını, Böylece tek tek dolaşır delikanlı, Kendince tanıdığı, sevdiği dostlarını. Ne çare, hepsinde de sonuç aynıdır. evlat geriye döner. Ama içten yıkılır... Babasına dönerek; 'haklıymışsın baba' der. Dost yokmuş bu dünyada ne sana, ne de bana. Baba 'hayır Evlat'
Devamı

CUMA SOHBETLERİ6- KIYMET BİLMEK

-
Resim
Yaşlı bir marangozun emeklilik zamanı gelmişti. İşveren müteahhidine, çalıştığı konut yapım işimden ayrılmak ve eşi, büyüyen ailesi ile birlikte daha özgür bir yaşam sürmek tasarısından söz etti. Çekle aldığı ücretini elbette özleyecekti. Emekli olmak ihtiyacındaydı ne var ki. Müteahhit iyi işçisinin ayrılmasına üzüldü. Ve ondan, kendine bir iyilik olarak, son bir ev daha yapmasını rica etti. Marangoz kabul etti ve işe girişti, ne var ki gönlünün yaptığı işte olmadığını görmek pek kolaydı. Baştan savma bir işçilik yaptı ve kalitesiz malzeme kullandı. Kendini adamın olduğu mesleğine böyle son vermek ne talihsizlikti!.. işini bitirdiğinde, işveren, evi gözden geçirmek için geldi. Dış kapının anahtarını marangoza uzattı. "Bu ev senin" dedi, "sana benden hediye".Marangoz şoka girdi. Ne kadar utanmıştı! Keşke yaptığı evin kendi evi olduğunu bilseydi! O zaman onu böyle yapar mıydı! Bizim için de bu böyledir. Gün be gün kendi hayatımızı kurarız. Çoğu zamanda,yaptığımız işe
Devamı

KENDİNİ DÜŞÜNME!

-
Resim
Bir gün sormuşlar ermişlerden birine. "Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?""Bakın göstereyim" demiş ermiş. Önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi oturmuşlar yerlerine. Derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş "Bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz" diye bir de şart koymuş. "Peki" demişler ve içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? Kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına . En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan.Bunun üzerine "Şimdi..." demiş ermiş. "Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe." Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa. "Buyrun" deyince her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeş
Devamı